DE KLOKKENLUIDER 

Hij kijkt er iedere keer naar uit, 
om in de touwen te mogen hangen. 
Dan hoor je het klokken geluid, 
en kan de dienst aanvangen. 

In het dorp roept men dan; hoort, 
hij hangt weer in de touwen. 
De stilte wordt dan verstoort, 
op de tijd kan men vertrouwen. 

Altijd stipt op een vaste tijd, 
zondags in de oude kerk. 
Luid hij de klokken naar tevredenheid. 
Dan is de klokkeluider aan het werk. 

Soms vliegt hij een eind de lucht in, 
vergeet het touw dan los te laten. 
Er iets van zeggen heeft geen zin, 
hij krijgt dat vanzelf wel in de gaten. 

Drank tijdens zijn werk is uitgesloten, 
dan wordt het ritme van de klokken verstoort. 
Toch was hij een keer aangeschoten, 
het volk riep toen; die man is gestoord. 

Klokkenluiden gaat nu automatisch, 
de nostalgie is bijna verdwenen. 
Vroeger was het nog acrobatisch, 
als je het touw kreeg tussen je benen. 

Vraag de klokkeluider naar weleer, 
dan schieten de tranen hem in de broek. 
Klokkeluider was toen een hele eer, 
tegenwoordig, man geef me een zakdoek!